"Jabłka Adama" czyli gruby nietakt

Ten film wybrała dla mnie przyjaciółka, rzucając mi w ramach wyzwania "Masz to obejrzeć i opisać na blogu!". Tak więc obejrzałam i opisuję! Tym samym zakańczam też cykl filmów i robię sobie chwilową przerwę na seriale.

Neonazista Adam (Ulrich Thomsen) wychodzi z więzienia i trafia na wiejską parafię, w której ma odbyć resocjalizację. Pozornie nudne i nieciekawe miejsce ma w sobie jednak coś niesamowitego - zarządzający parafią pastor Ivan (Mads Mikkelsen) jest osobą pogodną, ugodową i niesamowicie pozytywną. To doprowadza Adama do szału - postanawia za wszelką cenę zburzyć wiarę Ivana. Który z nich wyjdzie ze starcia cało, a który się złamie?
Od razu zaznaczę - to był jeden z dziwniejszych filmów, jakie widziałam. Ivan jest postacią napisaną tak genialnie, że wywołuje w widzu (i w Adamie przy okazji) całą masę sprzecznych uczuć - rozbawienie, zdumienie, momentami niechęć, czasem poczucie, że naprawdę jest z nim coś nie tak. Ja przez cały czas nie mogłam się zdecydować, czy ten człowiek jest wariatem, czy może wręcz przeciwnie, jest geniuszem, który chce oświecić świat. Na koniec jednak wyciągnęłam swoje wnioski - Ivan w moim odczuciu jest niezwykle nieszczęśliwym mężczyzną, który zamknął się w swojej bańce złudzeń. Wydobyty z niej traci wiarę i chęci do życia, choć przecież poznaje prawdę - teoretycznie właśnie wtedy powinien być szczęśliwy. Niezwykle spodobał mi się ten motyw, bo pokazuje jak wiele wiara może dać człowiekowi i wnieść w jego życie. I nie mówię tu tylko o wierze, jako o zjawisku religijnym - wszak Ivan wierzy w masę rzeczy, a jego pozytywne nastawienie wynika z poczucia misji. Mikkelsen zagrał niesamowicie, jego kamienna twarz idealnie się nadawała do tej roli. Większość scen, w których występuje, przesiąkniętych jest czarnym humorem - składają się na niego stoicki spokój, niesamowite dialogi i sposób wyrażania się, a także wciąż obecny optymizm. Wyrażenie "gruby nietakt" (cóż za przepiękny eufemizm dla, na przykład, uderzenia kogoś w twarz!) chyba na stałe wejdzie do mojego słownika, a chęć dyskusji o wszystkim urzekła mnie niezwykle.
Z drugiej strony barykady mamy Adama, który chyba nie końca odnajduje się w otaczającej go sytuacji. Początkowo próbuje prowokować Ivana, przekonany, że to odpowiednia droga i szybko osiągnie sukces. Kiedy to się nie udaje jest zszokowany, zagubiony - utożsamiałam się z nim, w tym momencie, naprawdę! Konsternacja, w którą wpada udziela się widzowi, dzięki czemu łatwiej go zrozumieć. Nierozerwalnie postać ta powiązana jest z tytułowymi jabłkami i jabłonią - według mojej interpretacji odzwierciedlają one duszę Adama, którą nękają wątpliwości i problemy. Mężczyzna broni się przed przyjęciem obcej sobie filozofii, a równocześnie jabłoń nękana jest przez ptaki i zarazę. Dopiero, gdy mężczyzna postanawia się zmienić udaje mu się upiec obiecaną szarlotkę - "jabłko" dojrzało.
Całość jest wbrew pozorom dość smutna, jednak dzięki specyficznemu humorowi (który mi akurat przypadł do gustu) wydaje się lekka i przyjemna. Przesłanie też wypada pozytywnie, choć nieco ironicznie - jeśli tylko dobrze ci z tym, co wierzysz, powinieneś się tego trzymać, nieważne, co ci mówią. Oczywiście, można w to wpleść również wątek religii, Boga i pomocy z Jego strony, jednak nie wydaje mi się to konieczne - według mnie większą rolę grają tu pozytywne myślenie i samozaparcie. To mocno pozytywny film, choć równocześnie ma swoje melancholijne i refleksyjne momenty. Równocześnie jest krótki i treściwy, więc na pewno nie zabierze dużo czasu, kiedy już zechcecie go obejrzeć. A warto to zrobić, naprawdę! Polecam z całego serca!
PS. Jeśli go nie polubicie to naprawdę będzie to gruby nietakt!