"Czas Mroku" faktycznie jest mroczny. Od razu to widzimy, kiedy tylko w pierwszej scenie obserwujemy Izbę Gmin - ciemną, zatłoczoną, z jednym, centralnie wpadającym do niej snopem światła. Jest mroczny nie tylko ze względu na wspaniałą grę światłem, która nam towarzyszy przez cały film, ale też poprzez sytuację, którą przedstawia - Anglia stoi na krawędzi przepaści. Może się albo cofnąć, tym samym okazując słabość, albo rzucić się do morza wojny. Decyzja, którą przyszło podjąć Churchillowi nie jest łatwa i wątpliwości z nią związane ukazywane są na przestrzeni całej fabuły. Wiele postaci ma zupełnie różne podejście, a ich wypowiedzi splatają się w jedną całość, ukazując widzowi, jak trudny był to moment dla Brytyjczyków, jak się bali i wahali. Ciężar odwzorowania realiów wziął na siebie nie tylko Bruno Delbonnel, odpowiedzialny na zdjęcia, ale też Jacqueline Durran, zajmująca się kostiumami, panie Katie Spencer i Sarah Greenwood, które dołożyły wielkich starań, by stworzyć piękną scenografię i wnętrza (szczególnie piękne wystroje pałacu). Jednak chyba największą pracę wykonali tu charakteryzatorzy. Wystarczy spojrzeć, jak "zrobiony" jest Oldman, by wiedzieć, o czym mówię - masa pracy, która została tu włożona, jest po prostu oczywista.
Całe show kradnie jednak właśnie Oldman. Ilekroć pojawia się na ekranie, nie można oderwać od niego wzroku - po prostu jest niesamowity, oddając wszystkie zachowania, sposób mówienia czy poruszania się Churchilla. Z jednej strony to zaleta - myślę, że to pewny laureat Oscara w tym roku - ale z drugiej... No cóż, Oldman nieco przyćmiewa całą resztę obsady. Choć inni aktorzy są dobrzy, to nikt już nie robi AŻ TAKIEGO wrażenia, które by wbijało w fotel. A trochę nazwisk tu jest, bo mamy Kristen Scott Thomas czy Lilly James (choć ta ostatnia nie pokazuje nic specjalnego). Nie mnie oceniać, czy postać Churchilla ukazana jest dobrze czy nie - wydaje mi się, że reżyser i scenarzysta starali się oddać zarówno jego mocne strony, a jak i olbrzymie wady, tak, że nie widzimy jedynie męża stanu, ale poza tym - a może przede wszystkim - człowieka.
Mnie osobiście film się bardzo podobał - głównie ze względu na Oldmana, ale też doceniam to piękne światło, scenografie i charakteryzacje, które tak mozolnie budowały klimat kolejnych scen. Ten film opowiada o samej Dunkierce lepiej niż sama "Dunkierka" - pokazuje ją od drugiej strony, choć nie omija nas też tragizm ginących żołnierzy (tak, ta jedna scena z telegrafem dała mi więcej wzruszenia niż cały film Nolana). Klimat wojny tu jest - cały strach i niepewność, trudne decyzje, sprzeczne racje. Właściwie nie brakowało mi tu niczego - ot kawał porządnego kina, z którym naprawdę warto się zapoznać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz